خواندنی

Clark اولین فردی بود که به این موضوع اشاره کرد خرید سمعک ویدکس که ادیولوژیست ها ممکن است باعث اطمینان
بخشی نادرست به بیمار شوند یااینکه پاسخی مثل "نگران نباش-خوشحال باش" را ارائه کنند. یک
فعالیت معمول درمشاوره تصوربودن درکفش های بیمار می باشد: اگریک درمانگر به شمابگوید که
وضعیت شمابه اندازه ای که شما می گویید بدنیست، دراین حالت عکس العمل شما چگونه است؟"
یا اینکه بگوید "افراد دیگروضع بدتری نسبت به شما دارند"، دراین صورت شما احتمالا احساس می
کنید که حتی کمترازقبل درک کرده اید واکنون احساس تحقیرشدن می کنید.
البته، اطمینان بخشی جایگاه خودش را دارد،مخصوصا زمانی که فردی درباره واقعیت هایی که
مامی توانیم آنها راتاییدکنیم، سوال می کند. "من فکرمی کنم که داروهایم رافراموش کرده ام"،
"نگران نباش، من چمدان راقبل ازاینکه آن راببندم چک کردم، من داروهایت رادیدم". درمقایسه این
موقعیت (قابل تایید)، موقعیت هایی همانند مثال زیرنیز وجود دارد: یک دانش آموزدبیرستانی می
گوید "اگرمن وارد اولین انتخابم برای دانشگاه نشوم، من خیلی افسرده می شوم"، ویکی ازوالدینش به
اومی گوید "توقطعا پذیرفته می شوی! توکوچکترین فرزندخانواده هستی" . این موقعیت قابل تایید
نیست، واطمینان بخشی ازنگرانی این دانش آموزچشم پوشی می کند. به طورتعجب آور، این اطمینان
بخشی باعث می شود که والدین احساس بهتری داشته باشد، دانش آموزاکنون فشارافزوده ای نسبت به
قبل دارد، نه کمتر.
این احتمال وجود داردکه ما مفاهیم امیدواری واطمینان بخشی راباهم اشتباه بگیریم. امیدواری به
معنای داشتن دلیلی برای مثبت بودن درمورد آینده می باشد؛ درحالیکه اطمینان بخشی حامل این پیام
می باشد:"شخص دیگری به من گفته است که من می توانم درمورد آینده مثبت باشم". امیدواری
توسط خودبیمار درک شده است؛ درحالیکه اطمینان بخشی توسط درمانگران فراهم شده است. اگرما
اینگونه به بیمار بگوییم که "راه پیش روی شما یک چالش جدیدمی باشد، اما من درهرمرحله ازاین
راه همراه شماخواهم بود وهرگونه حمایتی راکه بتوانم برایتان فراهم می کنم"، دراین صورت بیمار
به این نتیجه می رسد که ادیولوژیست درچگونگی کمک به اومورد اطمینان است، برای انجام این
روند متعهداست وباراه ذکرشده ناآشنا نیست (من دلیلی برای امیدواری دارم). اگر ادیولوژیست این
گونه بگویدکه "به همه جلسات ملاقات توجه داشته باش وازتوصیات وهرچیزی که به نحوی نتیجه
خوبی خواهد داشت، پیروی کن" دراین حالت، بیماران در یک نقش passive قرارمی گیرند که
ازآنها درخواست می کند که تنها به ادیولوژیست اطمینان کنند نه به خودشان. دراین صورت بیماران
دراین روند احساس اضطراب یا نگرانی دارند وقطعا احساس امیدواری ندارند.

منبع :

https://tehransafir.com/%D8%B3%D9%85%D8%B9%DA%A9-%D9%88%DB%8C%D8%AF%DA%A9%D8%B3/

Clark اولین فردی بود که به این موضوع اشاره کرد خرید سمعک ویدکس که ادیولوژیست ها ممکن است باعث اطمینان
بخشی نادرست به بیمار شوند یااینکه پاسخی مثل "نگران نباش-خوشحال باش" را ارائه کنند. یک
فعالیت معمول درمشاوره تصوربودن درکفش های بیمار می باشد: اگریک درمانگر به شمابگوید که
وضعیت شمابه اندازه ای که شما می گویید بدنیست، دراین حالت عکس العمل شما چگونه است؟"
یا اینکه بگوید "افراد دیگروضع بدتری نسبت به شما دارند"، دراین صورت شما احتمالا احساس می
کنید که حتی کمترازقبل درک کرده اید واکنون احساس تحقیرشدن می کنید.
البته، اطمینان بخشی جایگاه خودش را دارد،مخصوصا زمانی که فردی درباره واقعیت هایی که
مامی توانیم آنها راتاییدکنیم، سوال می کند. "من فکرمی کنم که داروهایم رافراموش کرده ام"،
"نگران نباش، من چمدان راقبل ازاینکه آن راببندم چک کردم، من داروهایت رادیدم". درمقایسه این
موقعیت (قابل تایید)، موقعیت هایی همانند مثال زیرنیز وجود دارد: یک دانش آموزدبیرستانی می
گوید "اگرمن وارد اولین انتخابم برای دانشگاه نشوم، من خیلی افسرده می شوم"، ویکی ازوالدینش به
اومی گوید "توقطعا پذیرفته می شوی! توکوچکترین فرزندخانواده هستی" . این موقعیت قابل تایید
نیست، واطمینان بخشی ازنگرانی این دانش آموزچشم پوشی می کند. به طورتعجب آور، این اطمینان
بخشی باعث می شود که والدین احساس بهتری داشته باشد، دانش آموزاکنون فشارافزوده ای نسبت به
قبل دارد، نه کمتر.
این احتمال وجود داردکه ما مفاهیم امیدواری واطمینان بخشی راباهم اشتباه بگیریم. امیدواری به
معنای داشتن دلیلی برای مثبت بودن درمورد آینده می باشد؛ درحالیکه اطمینان بخشی حامل این پیام
می باشد:"شخص دیگری به من گفته است که من می توانم درمورد آینده مثبت باشم". امیدواری
توسط خودبیمار درک شده است؛ درحالیکه اطمینان بخشی توسط درمانگران فراهم شده است. اگرما
اینگونه به بیمار بگوییم که "راه پیش روی شما یک چالش جدیدمی باشد، اما من درهرمرحله ازاین
راه همراه شماخواهم بود وهرگونه حمایتی راکه بتوانم برایتان فراهم می کنم"، دراین صورت بیمار
به این نتیجه می رسد که ادیولوژیست درچگونگی کمک به اومورد اطمینان است، برای انجام این
روند متعهداست وباراه ذکرشده ناآشنا نیست (من دلیلی برای امیدواری دارم). اگر ادیولوژیست این
گونه بگویدکه "به همه جلسات ملاقات توجه داشته باش وازتوصیات وهرچیزی که به نحوی نتیجه
خوبی خواهد داشت، پیروی کن" دراین حالت، بیماران در یک نقش passive قرارمی گیرند که
ازآنها درخواست می کند که تنها به ادیولوژیست اطمینان کنند نه به خودشان. دراین صورت بیماران
دراین روند احساس اضطراب یا نگرانی دارند وقطعا احساس امیدواری ندارند.

منبع :

https://tehransafir.com/%D8%B3%D9%85%D8%B9%DA%A9-%D9%88%DB%8C%D8%AF%DA%A9%D8%B3/