از نظر باليني ميزان زمان نهفتگي غير طبيعي ABR براي هيچ كدام از افراد جود نداشت. نويسنده‌ها نتيجه گرفتند كه علت‌شناسي اوتيسم شامل عملكرد بد در بخش ساقه مغز شنیداری ایجاد کننده ABR نیست. مکان های احتمالی دیگر برای ایجاد عملکرد بد در قسمت ديگري از ساقه مغز يا مطمئناً سيستم کوچکترین سمعک عصبي مركزي نمي‌توانند توسط يافته‌هاي اين مطالعه حذف شوند. در مقايسه اين يافته‌هاي طبيعي با آبنورمالي‌هاي ABR گزارش شده قبلي نويسنده ها تاثير احتمالي پاتولوژي‌ها يا ضايعات ثانويه را در نواحي آناتوميكي نزديك توليد كننده‌هاي ABR (مثلاً راههاي خارج هرمي) كه در تعدادي از بيماران به درون توليد كننده‌ها گسترش مي‌يابد، ذكر كردند. همچنين، مطالعه حاضر به اشخاص مبتلا به اوتيسم بارز (High- Function) محدود مي‌شود، در حالي كه يافته‌هاي متفاوت ABR ممكن است ويژگي بيشتر كودكان مبتلا به اوتيسم غير بارز (Low-Function) باشد.
Grillon و ديگران در سال 1989 در Journal of Autism and developmental disorders مطالعه ABR و AMLR را در هشت شخص بدون عقب‌ماندگي مبتلا به اوتيسم دوران نوزادي (متوسط سن 23 سال)، هشت شخص مبتلا به اختلال زبان رشدي دركي (متوسط سن 16 سال) و گروه كنترل طبيعي منتشر كردند. تفاوتي بين گروه‌ها براي ABR يا AMLR يافت نشد. مطالعات ديگر ABR در بيماران مبتلا به اوتيسم توسط Gillberg و همكارانش در سال 1983 و Skoff و همكارانش در سال 1980 گزارش شد. تفاوت بين مطالعات ABR در بيماران اوتيسم احتمالاً ناشي از تعاريف متعدد اوتيسم و ويژگي‌هاي شخصي (مثلاً سن، جنسيت) تعداد نسبتاً محدود اشخاص و همكاري نامناسب شخص است. (حداقل بخشي از آن) در جامع‌ترين بررسي ABR در اوتيسم، Rosenhall و همكارانش در سال 2003 اطلاعات را در طي يك دورة 12 ساله از 101 كودك و نوجوان انتخاب شده از بين 153 فرد بر اساس حساسيت شنوايي طبيعي جمع آوري كردند.
از نظر باليني ميزان زمان نهفتگي غير طبيعي ABR براي هيچ كدام از افراد جود نداشت. نويسنده‌ها نتيجه گرفتند كه علت‌شناسي اوتيسم شامل عملكرد بد در بخش ساقه مغز شنیداری ایجاد کننده ABR نیست. مکان های احتمالی دیگر برای ایجاد عملکرد بد در قسمت ديگري از ساقه مغز يا مطمئناً سيستم کوچکترین سمعک عصبي مركزي نمي‌توانند توسط يافته‌هاي اين مطالعه حذف شوند. در مقايسه اين يافته‌هاي طبيعي با آبنورمالي‌هاي ABR گزارش شده قبلي نويسنده ها تاثير احتمالي پاتولوژي‌ها يا ضايعات ثانويه را در نواحي آناتوميكي نزديك توليد كننده‌هاي ABR (مثلاً راههاي خارج هرمي) كه در تعدادي از بيماران به درون توليد كننده‌ها گسترش مي‌يابد، ذكر كردند. همچنين، مطالعه حاضر به اشخاص مبتلا به اوتيسم بارز (High- Function) محدود مي‌شود، در حالي كه يافته‌هاي متفاوت ABR ممكن است ويژگي بيشتر كودكان مبتلا به اوتيسم غير بارز (Low-Function) باشد.
Grillon و ديگران در سال 1989 در Journal of Autism and developmental disorders مطالعه ABR و AMLR را در هشت شخص بدون عقب‌ماندگي مبتلا به اوتيسم دوران نوزادي (متوسط سن 23 سال)، هشت شخص مبتلا به اختلال زبان رشدي دركي (متوسط سن 16 سال) و گروه كنترل طبيعي منتشر كردند. تفاوتي بين گروه‌ها براي ABR يا AMLR يافت نشد. مطالعات ديگر ABR در بيماران مبتلا به اوتيسم توسط Gillberg و همكارانش در سال 1983 و Skoff و همكارانش در سال 1980 گزارش شد. تفاوت بين مطالعات ABR در بيماران اوتيسم احتمالاً ناشي از تعاريف متعدد اوتيسم و ويژگي‌هاي شخصي (مثلاً سن، جنسيت) تعداد نسبتاً محدود اشخاص و همكاري نامناسب شخص است. (حداقل بخشي از آن) در جامع‌ترين بررسي ABR در اوتيسم، Rosenhall و همكارانش در سال 2003 اطلاعات را در طي يك دورة 12 ساله از 101 كودك و نوجوان انتخاب شده از بين 153 فرد بر اساس حساسيت شنوايي طبيعي جمع آوري كردند.
خرید سمعک به صرفه