خواندنی

این احتمال وجود داردکه ما مفاهیم امیدواری وبسایت واطمینان بخشی راباهم اشتباه بگیریم. امیدواری به
معنای داشتن دلیلی برای مثبت بودن درمورد آینده می باشد؛ درحالیکه اطمینان بخشی حامل این پیام
می باشد:"شخص دیگری به من گفته است که من می توانم درمورد آینده مثبت باشم". امیدواری
توسط خودبیمار درک شده است؛ درحالیکه اطمینان بخشی توسط درمانگران فراهم شده است. اگرما
اینگونه به بیمار بگوییم که "راه پیش روی شما یک چالش جدیدمی باشد، اما من درهرمرحله ازاین
راه همراه شماخواهم بود وهرگونه حمایتی راکه بتوانم برایتان فراهم می کنم"، دراین صورت بیمار
به این نتیجه می رسد که ادیولوژیست درچگونگی کمک به اومورد اطمینان است، برای انجام این
روند متعهداست وباراه ذکرشده ناآشنا نیست (من دلیلی برای امیدواری دارم). اگر ادیولوژیست این
گونه بگویدکه "به همه جلسات ملاقات توجه داشته باش وازتوصیات وهرچیزی که به نحوی نتیجه
خوبی خواهد داشت، پیروی کن" دراین حالت، بیماران در یک نقش passive قرارمی گیرند که
ازآنها درخواست می کند که تنها به ادیولوژیست اطمینان کنند نه به خودشان. دراین صورت بیماران
دراین روند احساس اضطراب یا نگرانی دارند وقطعا احساس امیدواری ندارند.
زمانی که نگرانی بیان شده درباره چگونگی احساسات یک فرد می باشد، دراین صورت، پیروی
ازاطلاعات Lundberg عمل مفیدی می باشد، یعنی "به بیماران اجازه دهیم به صورتی که دلشان می
خواهد احساس کنند" به جای اینکه برای بهترکردن آن تلاش شود. پاسخ "نگران نباش-خوشحال باش"
عادتی است که ترک آن دشوارمی باشد؛ حتی ادیولوژیست های وظیفه شناس نیز گاهی اوقات این
پاسخ "نگران نباش" ازدهانشان خارج می شود.

منبع:

https://tehransafir.com/%d8%b3%d9%85%d8%b9%da%a9-%d8%a7%db%8c%d9%86%d8%aa%d8%b1%d8%aa%d9%88%d9%86/

این احتمال وجود داردکه ما مفاهیم امیدواری وبسایت واطمینان بخشی راباهم اشتباه بگیریم. امیدواری به
معنای داشتن دلیلی برای مثبت بودن درمورد آینده می باشد؛ درحالیکه اطمینان بخشی حامل این پیام
می باشد:"شخص دیگری به من گفته است که من می توانم درمورد آینده مثبت باشم". امیدواری
توسط خودبیمار درک شده است؛ درحالیکه اطمینان بخشی توسط درمانگران فراهم شده است. اگرما
اینگونه به بیمار بگوییم که "راه پیش روی شما یک چالش جدیدمی باشد، اما من درهرمرحله ازاین
راه همراه شماخواهم بود وهرگونه حمایتی راکه بتوانم برایتان فراهم می کنم"، دراین صورت بیمار
به این نتیجه می رسد که ادیولوژیست درچگونگی کمک به اومورد اطمینان است، برای انجام این
روند متعهداست وباراه ذکرشده ناآشنا نیست (من دلیلی برای امیدواری دارم). اگر ادیولوژیست این
گونه بگویدکه "به همه جلسات ملاقات توجه داشته باش وازتوصیات وهرچیزی که به نحوی نتیجه
خوبی خواهد داشت، پیروی کن" دراین حالت، بیماران در یک نقش passive قرارمی گیرند که
ازآنها درخواست می کند که تنها به ادیولوژیست اطمینان کنند نه به خودشان. دراین صورت بیماران
دراین روند احساس اضطراب یا نگرانی دارند وقطعا احساس امیدواری ندارند.
زمانی که نگرانی بیان شده درباره چگونگی احساسات یک فرد می باشد، دراین صورت، پیروی
ازاطلاعات Lundberg عمل مفیدی می باشد، یعنی "به بیماران اجازه دهیم به صورتی که دلشان می
خواهد احساس کنند" به جای اینکه برای بهترکردن آن تلاش شود. پاسخ "نگران نباش-خوشحال باش"
عادتی است که ترک آن دشوارمی باشد؛ حتی ادیولوژیست های وظیفه شناس نیز گاهی اوقات این
پاسخ "نگران نباش" ازدهانشان خارج می شود.

منبع:

https://tehransafir.com/%d8%b3%d9%85%d8%b9%da%a9-%d8%a7%db%8c%d9%86%d8%aa%d8%b1%d8%aa%d9%88%d9%86/